2024-11-02

Opstellingenmiddag november.

“Ik wil meer rust ervaren."   
T. komt met de vraag om te kijken naar haar blokkade. Zij heeft regelmatig last van een kort lontje en kan fel reageren op bepaalde zaken en daar in blijven hangen. Zij is bekend met bepaalde trauma’s uit haar kindertijd, waardoor ze zich op bepaalde momenten heeft afgesloten van de buitenwereld. Ze verlangt naar meer balans in haar leven.
De representant voor het woord “ik” zoekt een plekje bij het raam waar ze in contact is met de natuur, de ruimte, die voor haar zo belangrijk is. Ze voelt het verdriet wat bij T. latent aanwezig is. Ook geeft ze aan zich bekeken te voelen door anderen, waardoor ze het gevoel heeft niet te mogen zijn wie ze is. T. geeft aan dat ze haar hele leven (ongevraagd) heeft gegeven aan anderen en dat die anderen het vanzelfsprekend vinden om enkel van haar te nemen. Dit doet haar heel veel pijn. Door alsmaar te geven heeft ze van haar kwaliteit (geven) haar overlevingsstrategie gemaakt. Onbewust straalt ze uit, dat ze altijd bereid is om anderen te willen helpen, die daar op hun beurt misbruik van maken.
Met de komst van de representant voor “rust” verandert er het een en ander in de opstelling. Deze representant zegt voor kern te staan, gaat op haar knieën zitten en omvat de enkels van T. Ze wil dat de vraagsteller gaat voelen, want er is sprake van oud overgenomen trauma uit vorige generaties die T. beletten om voluit te leven. Wanneer T. praat over alles wat ze met zich meedraagt, gaat “rust” achter haar staan en omvat met beide armen en handen de buik vast van T. Ze dringt er op aan om T. te laten voelen wat ze met zich meedraagt van vorige generaties, zoals misbruik, verkrachting, angst. Omdat haar enkels haar nu letterlijk beletten om vooruit te komen in haar leven, mag ze dit allemaal achter haar laten. Het is niet van haar, het is overgenomen trauma.
Op verzoek van T. komt er een nieuwe representant in het veld voor “meer.” “Rust” komt in actie en dwingt de vraagsteller om een keuze te maken voor zichzelf, terwijl ze wederom aan de enkels gaat hangen die T. beletten om stappen te zetten. Iets blijft nog aan haar plakken. Bij T. beginnen er kwartjes te vallen. T. is de verbinding met zichzelf kwijtgeraakt en zet haar eigen behoeftes op de laatste plaats. Wanneer “ik” dit hoort, komt ze dichter bij T. staan en ze maken voorzichtig en onwennig oogcontact. T. herkent hierin haar missing piece, haar essentie. “Rust” laat de enkels los en stapt uit het veld, ze is niet meer nodig nu. T. maakt via een omhelzing contact met haar zoekgeraakte delen “ik” en “meer.” T. heeft haar essentie teruggevonden en daardoor haar kracht. Haar wens is om haar grenzen aan te gaan geven vanuit haar gevoel. 

De opsteller vat de opstelling nog even samen: Als kind heeft T. zich verbonden met alle pijn van haar (voor)ouders. Vooral met haar moeder en wat moeder met zich heeft meegedragen. Daardoor is ze haar eigen essentie kwijtgeraakt en haar eigen verlangens. Ze heeft zich helemaal aangepast. Zolang ze dat niet snapt, blijft alles uit het verleden aan haar enkels hangen. Kinderen die in moeilijke situaties zitten, verstrikken zich heel vaak met gevoelens van (voor)ouders om de aandacht te krijgen die ze nodig hebben, die ze anders niet gekregen zouden hebben op een gezonde manier. Maar dan heb je jezelf eigenlijk opgegeven. Je hebt nu de keuze om alles op de oude manier te blijven doen of om voor jezelf te kiezen en volgens jouw kern en essentie te gaan leven. Je eigen bestaansrecht terug te pakken. Voorzichtig, stapje voor stapje.

“Ik wil mezelf gelukkiger voelen!” 
A. merkt bij zichzelf dat ze niet voluit gelukkig kan zijn. Ze wil verdriet, pijn en onmacht loslaten en zich niet zo snel door woorden van anderen uit het lood laten slaan. Het is net of ze van zichzelf bepaalde dingen niet mag of het zichzelf niet gunt, wanneer het goed gaat met haar. Ze start met het woord “mezelf” en geeft hem een plaats in de ruimte. A. voelt verdriet wat ze niet kan plaatsen, omdat ze alles heeft wat ze begeert. “Mezelf” houdt zijn handen voor zijn buik en wiegt zichzelf. “Mezelf” zegt zich te schamen omdat hij het snoepen niet kan laten. Hij voelt ook verdriet en is alleen maar bezig met zichzelf. A. zegt dat dit herkenbaar is voor haar en ze wordt emotioneel. In haar jeugd was ze altijd verlegen en voelde ze zich niet goed genoeg tegenover anderen. Van haar ouders heeft ze in haar jeugd altijd gehoord niet goed genoeg te zijn en bepaalde dingen toch niet te kunnen. Er werd altijd negatief over haar gesproken. Haar zelfvertrouwen was heel laag. Als tienermeisje van 14 jaar heeft ze haar huidige man ontmoet en zich aan hem vastgebeten. Bij hem vond ze liefde, begrip en waardering. “Mezelf” meldt dat A. behoefte heeft aan geborgenheid. A. raakt geëmotioneerd en zegt dat ze nooit knuffels e.d. heeft gehad. Ze was voor haar jonge ouders een foutje en dat werd regelmatig tegen haar gezegd. Na 4 jaar werd haar zusje geboren, een zusje dat nooit iets verkeerd kon doen bij haar ouders. A. moest veel in de huishouding doen en voelde zich een vijfde wiel aan de wagen bij uitstapjes met het hele gezin. Ze liep letterlijk achteraan en zorgde veel voor haar zusje.
Het volgende woord uit de zin dat wordt opgesteld, is “voelen.” De representant voor “voelen” zegt dat haar keel symbolisch wordt dichtgeknepen en dat ze geen lucht krijgt. In alles hoort ze het woordje NIET. De vraagsteller mocht niet uit, want ze moest eerst boodschappen doen of stofzuigen. “Voelen” beaamt dat A. zichzelf niet mocht zijn. Toen niet en nu als volwassene niet. Hoe kan ze dan gelukkig zijn? In het veld staan twee traumadelen, die niet verder komen en daarom wordt er een nieuwe representant opgesteld.
Met de komst van het woord “gelukkiger” komt er wat reuring. “Gelukkiger” is altijd onderweg en zegt dat het nooit goed genoeg is. Om uit de negatieve spiraal van verdriet en schaamte te komen, wordt A. uitgenodigd om haar traumadelen aan te kijken, om er contact mee te maken en te voelen wat het met haar doet. De representant van het woord “mezelf” gaat met zijn rug tegen de rug van A. staan, waarna de representant van het woord “voelen” zich ertussen gaat wringen, om A. te dwingen te gaan voelen. Ze deelt het onbegrip uit haar jeugd en zegt dat het voor haar niet mogelijk was om daarvan los te komen. In de ogen van “gelukkiger” ziet ze meer geluk en blijdschap en daar wordt ze blij van. Het is nodig om te blijven voelen om contact te blijven houden met alle delen. Met een beetje hulp van “voelen” lukt het A. om dichter bij haar gevoel te komen. Onze opsteller legt uit, dat wanneer ze haar gevoelens van pijn en verdriet moet wegstoppen, ze automatisch ook de gevoelens van geluk wegstopt. Ze mag er gewoon zijn, ze is goed zoals ze is. A. voelt de zware ballast op haar rug die ze met zich meedraagt en vraagt aan “voelen” om dit helder voor haar te maken. “Voelen”: op je eigen benen gaan staan, je ruggengraat gebruiken, staan voor jezelf, voelen, niet leunen, negativiteit loslaten. Door te voelen lost de blokkade vanzelf op. De representant van “mezelf” draait zich om en zoekt contact met A. Wanneer A. vanuit haar hoofd aan het redeneren is, keert hij zich weer af en gaat nogmaals met zijn rug tegen de rug van A. staan. Hierdoor kan A. weer gaan voelen en spreekt ze uit, dat ze zichzelf terug moet gaan vinden, waarna “mezelf” zich omdraait en zijn handen op de schouders van A. legt. Nu de boodschap duidelijk is, legt hij zijn armen om haar heen.

2024-09-07

Opstellingenmiddag september 

“Ik wil overgave”
Er zijn gebeurtenissen uit haar verleden die ervoor hebben gezorgd dat ze altijd op haar hoede is. Haar lichaam is doorlopend gespannen en verhindert haar om ten volle te leven. Wanneer ze via een representant wordt geconfronteerd met haar jeugd komt een duizeligheid bij haar naar boven en voelt ze de steen die op haar maag ligt. Met de komst van een volgende representant zien we het ongemak tussen de beide opgestelde (kinds)delen “ik” en “wil” toenemen. Ze keren elkaar de rug toe. Deze representant benoemt de pijn die in de vraagsteller R. zit en de wens om dit los te laten. Dit resoneert met R. en het brengt haar terug naar haar jeugd, waarin ze behendig was in het opzetten van een masker om bepaalde dingen in het gezin te verdoezelen voor de buitenwereld. Alles moest er perfect uitzien. Er komt een nieuwe representant in het veld voor het woord “overgave”. Deze representant voelt zich misselijk en wil weg. Kijken naar de andere opgestelde delen is voor hem niet mogelijk. Hij zegt zich niet nodig te voelen en dat er bij R. geen wens is tot overgave. De kindsdelen nemen het woord en benoemen alles wat hen dwarszit. Het ene deel voelt zoveel pijn, boosheid en verdriet. Het andere deel benoemt het patroon van zichzelf klein houden en zichzelf wegcijferen van R. Ze heeft de behoefte om aan de hand genomen te worden en dat anderen haar stap voor stap alles laten zien. De behoefte van een kind. Dit wordt door R. beaamt, want dit patroon is er nog steeds. Nog steeds vraagt zij aan haar partner om bepaalde dingen voor haar in te vullen. R. wordt door de begeleider aangesproken op haar volwassenheid. Destijds als kind kon ze niet anders, maar nu is ze volwassen en mag ze zelf stappen gaan zetten. Dit resoneert met de representant van het woord “overgave.” Dat is wat hij bedoelde: ze moet het ook zelf willen en niet ontwijken. Door contact te maken met de kindsdelen die staan voor “ik” en “wil” spreekt R. uit, dat het voor haar moeilijk is om de controle los te laten. Dat was destijds nodig om het aan te kunnen. Door het aannemen van de afgesplitste kindsdelen kan ze uiteindelijk contact maken met de representant voor “overgave.” 

“Ik wil mezelf zijn en voelen zoals ik bedoeld ben om te zijn. Ik wil mijzelf veilig voelen. Ik wil oprechte liefde voelen voor mijzelf en een ander wil voelen.”
J. heeft heel wat zinnetjes op papier gezet om als mogelijk verlangen te dienen. Ze kan geen echte keuze maken om het belangrijkste item eruit te pakken. Onze opsteller laat haar de drie belangrijkste woorden onderstrepen en daar mag ze mee gaan starten. 

Als eerste wordt het woord “veilig” opgesteld. J. plaatst haar in een hoek van het veld. Zelf gaat ze in de andere hoek achter de hoge kast staan waar ze de representant niet kan zien. De representant staat stevig, maar heeft een grote druk op haar schouders en heeft het heel warm. Ze voelt boosheid, omdat J. haar niet wil zien. J. voelt veel verdriet, maar zet uiteindelijk voorzichtig de stap om de representant van “veilig” aan te kijken. Als volwassene mag J. dit deel wat ze niet kent, aankijken en onderzoeken, maar voor de representant is dit ook moeilijk. J. vertelt dat ze in haar jeugd geen veiligheid heeft gekend. Ze zat letterlijk in de kast opgesloten, uit vrij wil, om maar enigszins veilig te kunnen zijn. De deur kon aan de binnenkant op slot en ze had een zaklamp en een boek bij zich.
De representant voor het woord “mezelf” krijgt een plaats in het veld. Deze representant kan niet praten en voelt zich versteend. Ze weet niet hoe emoties voelen en kan geen onderscheid maken tussen prettige en onprettige emoties.
De representant voor “liefde” komt in het veld. De representant van “mezelf” gruwelt hiervan. “Liefde” voelt zich sterk en wil zich verbinden met de anderen, die dit allemaal afwijzen. J. ziet haar vader in de representant van “liefde.” Voor J. is deze liefde verstrikt met echte liefde, het was een kapotmakende liefde. De andere representanten voelen enerzijds boosheid en anderzijds erkenning.
J. wordt uitgenodigd om haar vader te confronteren met hetgeen ze heeft meegemaakt en wat haar is overkomen. J. is huiverig voor de boosheid die dan naar boven kan komen, maar durft het aan om met ondersteuning van de twee delen voor “veilig en mezelf” het een en ander uit te spreken richting vader. Vader heeft haar kapot gemaakt en haar gemaakt tot de persoon die ze nu is. “Mezelf” meldt dat ze zichzelf ervaart als één bak liefde, J. heeft zoveel liefde in zich. “Mezelf” ziet een klein hoopje mens in vader en ondanks datgene wat hij haar heeft aangedaan, krijgt ze medelijden met die man. Wanneer ze dit uitspreekt, voelt de representant van “liefde”, die staat voor haar vader, zich steeds kleiner worden en hierdoor verdwijnt ook de steen uit het hart van “mezelf.” De representant van “veilig” voelt nu ook geen boosheid meer en kan gewoon kijken naar vader met compassie.
Er is (h)erkenning gekomen voor datgene wat J. is overkomen. Er was geen echte liefde, want die liefde was verstrikt met het misbruik. Voor J. is het van groot belang om haar regelmatig terugkomende neiging om mannen kapot te maken, in het juiste perspectief te zetten. Er is sprake van een verstrikking slachtoffer- en daderschap.
De opsteller geeft het advies mee om bij een volgende keer naar binnen te gaan en te voelen wie er op dat moment spreekt: het kind in de slachtofferhouding of de volwassen J. die liefde wil uitstralen. 

Op verzoek van de representant van “mezelf” luisteren we met goedkeuring van J. naar het lied “Ik leef” van Anna Fernhout. Precies wat J. op dat moment nodig heeft om de opstelling te kunnen afronden.

“Kracht – relativering – communicatief – lef.”
De representant voor “kracht” wordt opgesteld. Ze wil zichzelf graag klein maken en onzichtbaar zijn. Haar andere wens is om contact te maken met vraagsteller N. De representant wil smal zijn om overal tussendoor te kunnen glippen. In het oogcontact met N. voelt de representant zich gevuld met positiviteit, blijdschap en vreugde. Die positiviteit en bevestiging heeft ze echt nodig om te kunnen bewegen, zodat ze er mag zijn in haar grootsheid.
De opsteller vraagt aan N. om met de representant te delen wat ze vroeger wel of niet mocht doen. Overvallen door emoties benoemt N. wat er vroeger was: kleingemaakt worden, niet zeggen wat je moest zeggen. Ik moest iets onderdrukken. Daarom kan ik niet goed uit mijn woorden komen en kan ik niet zeggen waar ik voor sta. N. wil niet klein zijn, ze wil haar potentie en kracht laten zien. De representant van “kracht” zegt dat ze klaar staat voor N. om haar te ondersteunen. Het voelt nog onwennig, maar de wil is er bij de representant. Om iets uit te proberen, gaat de representant naast N. staan en deze positie voelt goed bij allebei. Ze hebben verbinding met elkaar en N. heeft alle ruimte om de omgeving te zien.
Er komt een nieuwe representant voor het woord “communicatief. “ “Communicatief” kan “kracht” nog niet aankijken. Ze wil heel graag, maar zoekt erg naar de juiste vragen. Ze heeft last van haar keel nu ze naar woorden zoekt om zichzelf te uiten. Er is sprake van perfectie om de woorden te zoeken, er zit geen kracht achter. N. doet zichzelf anders voor dan ze eigenlijk is. Er zit hartpijn achter door vernedering en kritiek. Hiermee kwetst ze zichzelf. N. heeft geleerd om haar emoties te onderdrukken en heeft dit patroon overgenomen om kwetsing van zichzelf en anderen te voorkomen. “Communicatief” voelt een enorme bewijsdrang bij N., waarmee ze zichzelf onderdrukt. Het komt niet vanuit haar hart. De opsteller meldt dat dit een overlevingsdeel is vanuit de jeugd. Het is moeilijk om dan je eigen stem te laten horen.
De ervaring van N. is om zich niet uit te mogen spreken, want dan kunnen andere mensen worden gekwetst. En dat wil ze voorkomen, uit angst dat mensen dan boos op haar worden. De opsteller zegt dat N. niet verantwoordelijk is voor de manier waarop mensen haar woorden opvatten en dat mag ze duidelijk uitspreken. Die uitspraak voelt voor de representant van “communicatief” als heel fijn. “Kracht” meldt dat N. haar gebruikt om te communiceren en als anderen dat niet gewend zijn, dat N. in haar hoofd gaat zitten en zich heel klein voelt worden. Daarmee geeft ze haar kracht weg. Voor de mensen om haar heen voelt het erg vreemd, wanneer de ander is veranderd en zich uitspreekt. Mensen voelen zich dan geïntimideerd. Maar dat is niet aan N. Ze heeft hierin de keuze om ofwel voor zichzelf op te komen middels haar kracht of afscheid te nemen van bepaalde mensen die haar energie kosten. Of ten koste van hen of ten koste van “kracht.” Wanneer N. iets zegt vanuit haar hart wordt “kracht” gevuld. Wanneer ze daarna in haar hoofd gaat zitten, voelt “kracht” zichzelf wegglijden. “Communicatief” beaamt dit patroon.
De opsteller laat N. voelen of ze het lef heeft om te verdragen wat andere mensen van haar vinden. Samen met de al opgestelde representanten kan N. dit zeker aan. “Communicatief”: I’m still here. Laat je eigen stem horen. Dat vindt niet iedereen leuk, maar dan maar niet.
“Kracht” en “communicatief” maken contact met N. en zeggen constant bij haar te zijn. Ze hoeft er maar om te vragen.

2024.06.09

"Opstellingenmiddag juni"

Het was een intensieve middag met thema’s die veel aanwezigen raakten. Veel diep weggestopte pijn die naar boven mocht komen. Hardnekkige patronen die we blijven koesteren en die ons belemmeren om voluit in liefde met onszelf te kunnen leven.

“Ik wil weten wat ik zoek." 
Ze is opgegroeid bij ouders die er een destructieve levensstijl op na hielden. Vanaf haar 11^e jaar heeft ze op scherp gestaan om alles zoveel mogelijk in goede banen te leiden. De angst om haar ouders al vroeg te verliezen, werd niet gehoord en weggewoven. Als kind nam ze taken op zich die niet bij een kind horen. Toen haar ouders stierven werd ze als jongvolwassene voogd van haar tienerzus. 
Inmiddels is haar leven in rustiger vaarwater gekomen met partner en kinderen, maar de onrust in haar blijft bestaan. Ze wordt regelmatig verliefd op andere mannen, terwijl ze toch heel tevreden is met haar huidige gezin. Ze komt voor een opstelling om meer duidelijkheid te krijgen over datgene waarnaar ze op zoek is.
De meeste opgestelde delen van de vraagsteller hebben moeite om elkaar onder ogen te komen. Ze willen weg van elkaar en vragen om afstand. Voor de vraagsteller klinkt dit heel bekend. Ze heeft vaak afstand nodig als er teveel druk op haar gelegd wordt. Er is een ander deel dat haar vrouwelijkheid laat zien. Tussen bepaalde delen is er een dynamiek van dwangmatig achtervolgen zichtbaar door een man richting een vrouw, die de vrouw angstig, bang en wanhopig maakt. De vraagsteller legt een link met haar ouders, die vaak in een conflictsituatie verkeerden en waarbij zij tussen hen in ging staan om de moeder te beschermen. Een ander opgesteld deel laat weten dat de gebeurtenis met de vraagsteller zelf te maken heeft en niet met haar ouders. In haar jeugd zou ze zijn gestalkt door een man met minder goede bedoelingen. De vraagsteller deelt dat ze ergens heel bang voor is, maar ze weet niet waarvoor. Waarschijnlijk heeft ze dit diep weggestopt als kind van 4 jaar. Wellicht komen de herinneringen later nog naar de oppervlakte, voor nu is het nog te vroeg. De nieuwe representant brengt rust in het veld, zij gaat tussen de andere delen in staan en zorgt voor balans en staat constant aan. De begeleider benoemt de drie delen die zij in het veld ziet: het kind dat altijd waakzaam moest zijn, het deel dat openhartig wil zijn en een deel waar iets mee gebeurd is. Vanaf de rand van het veld vraagt iemand om opgesteld te mogen worden en de vraagsteller gaat hiermee akkoord. Voor het angstige kindsdeel is dit een grote opluchting en ze is blij met de ondersteuning. Er komt rust onder de opgestelde delen en het is een mooi moment om de opstelling af te sluiten.

Note:
Wanneer een kind opgroeit in een toxische omgeving en altijd onder hoogspanning staat, is het als volwassene moeilijk om te kunnen aarden in een rustige relatie. Rust en voorspelbaarheid kan saai aanvoelen in een relatie: ze krijgen niet de kick en spanning die ze gewend zijn. Veel mensen vallen daardoor steeds terug in toxische relaties met bad boys en bad girls (lees getraumatiseerde mensen), omdat deze relaties om spanning, onvoorspelbaarheid en onrust draaien. Het heeft niets met liefde te maken, maar alles met een pijnconnectie. Ondanks dat het toxisch is, voelt het als een warm bad. Dit patroon is niet veel anders dan een drugsverslaafde die op zoek is naar zijn/haar volgende shot. Tekst: Marcus Krielen.

“Ik wil in volledige vrijheid, veiligheid met passie leven.” 
De vraagsteller is opgegroeid in een gezin zonder warmte. De eisen die aan haar gesteld werden, door ouders en de buitenwereld benauwen haar. Uit eigen beweging meldt ze dat ze een gedeelte van haar identiteit mist. Ze herkent zich al snel in het spanningsveld tussen de opgestelde delen en wordt er verdrietig van. Ze mist in haar leven veiligheid en volledigheid. De representant voor het woord “volledige” meldt dat de lat te hoog wordt gelegd en dat minder ook voldoende kan zijn. De vraagsteller herkent zich in het perfectionisme dat zij nastreeft. Ze is altijd bezig met hetgeen haar ouders en de maatschappij van haar verwachten. Voor de verwachtingen van de ouders en de buitenwereld komt een nieuwe representant in het veld, die zich constant meebeweegt in het veld en een enorme druk neerlegt bij de vraagsteller. Hier wordt ze bang, nerveus en onrustig van. In deze energie van onrust en meebewegen herkent ze de energie van haar moeder, die erg dominant is in haar leven.
Bij de vraagsteller komt de wens naar boven om haar moeder op te gaan stellen. Wanneer moeder in het veld komt, ontstaat er bij de andere delen boosheid. Moeder zelf zit helemaal vast in haar wanhoop en verdriet. Zij heeft zware dingen meegemaakt in haar eigen jeugd en dat heeft haar afgesloten van haar gevoel. De verstrikking tussen moeder en dochter is duidelijk zichtbaar. Deze kindverstrikking maakt het voor de vraagsteller onmogelijk om voor zichzelf te kiezen. Haar eigen identiteit schuift daarmee naar de achtergrond. De dochter moet zich hiervan loskoppelen. Moeder is verantwoordelijk voor haar eigen leven. In de opstelling mag ze contact leggen met haar eigen opgestelde delen om meer stabiliteit voor zichzelf te bereiken. Van daaruit kan ze groeien.

"Ik wens in liefdevolle verbinding te zijn met mezelf." 
Het kost de vraagsteller heel veel moeite om contact te maken met de representant van het woord “verbinding.” Het maakt haar ongemakkelijk en wiebelig. Een ander deel toont zich als groot en sterk en wil gezien worden. Een wens die bij de vraagsteller bekend is. Dit is hoe ze wil zijn, de volledige aandacht hebben. De begeleider vraagt of er iemand in haar omgeving is met dit gedrag. De vraagsteller herkent haar moeder hierin die veel negatieve aandacht vraagt. Het deel dat voor “verbinding” staat krijgt moeite met praten en begint met regelmaat te kuchen. Zij zegt dat er iets tussen moeder en dochter in staat om verbinding met elkaar te krijgen, omdat ze niet alles uitspreken naar elkaar toe. De vraagsteller meldt dat er enkel verbinding is zonder oogcontact tussen hen en dat zij verlangt naar een dieper contact met haar moeder.
Vandaag komt ze voor een opstelling met de wens om verbinding te ervaren met zichzelf om van daaruit in verbinding te komen met anderen. Daar gaan we verder naar kijken. Wanneer het deel “mezelf” wordt opgesteld, horen we dat dit deel zich heel sterk en stevig voelt, maar ook wat onverschillig. Er is sprake van een masker en ze waait met alle winden mee. Heel herkenbaar voor de vraagsteller. Dit deel houdt graag afstand om weg te kunnen, om te vluchten, een overlevingsdeel.
De vraagsteller vertelt dat ze moe is om voor iedereen te moeten zorgen, ze wil voor zichzelf zorgen. Ze kent haar eigen behoeftes niet, omdat ze van kleins af aan gewend is om voor anderen te zorgen. De zorg voor haar kinderen valt haar zwaar. Ze heeft meer tijd voor zichzelf nodig. Met het opstellen van iemand voor het woord “wens” ontstaat er heel veel onrust onder de verschillende delen. Een onrust die de vraagsteller ook bij zichzelf ervaart.
De begeleider geeft aan dat de verschillende delen staan voor alle mensen die aan de vraagsteller trekken, waardoor ze niet bij haar rust kan komen. Het is een overlevingsstrategie om je op alles en iedereen te richten, behalve op jezelf. Deze verstrikking heeft ze nodig om zichzelf goed te voelen en daarmee haar bestaansrecht te ervaren. Deze woorden hebben hun uitwerking op enkele opgestelde delen, waaronder “liefdevol” die uit zichzelf contact gaat maken met andere delen. De begeleider vertelt dat het alsmaar zorgen voor anderen een overlevingsstrategie is. Een kwaliteit die je overdreven hebt. Daarmee doe je jezelf tekort. Dit overlevingsdeel mag ze terug gaan brengen tot een gezonde maat. Ze mag gaan leren nee te zeggen, grenzen te stellen en aandacht gaan opeisen voor zichzelf. Een lange reis met vele valkuilen, maar o zo nodig om steviger in het leven te komen staan.

Drie schitterende opstellingen. Hiermee gaan we de zomervakantie in. Er staan nog twee opstellingenmiddagen op de planning: zaterdag 7 september en 2 november. Je kunt je al aanmelden.
 

2024.04.17

"Opstellingenmiddag april"

Iedere keer opnieuw neem ik me voor om de verslagen van de opstellingenmiddag wat korter te houden, iedere keer opnieuw lukt dat niet. Er worden zoveel belangrijke stappen gezet en die wil ik graag delen.

“Ik verlang naar volledig vertrouwen op mezelf.”
Haar leven kenmerkt zich door een zoektocht naar wie ze is en de kracht die ze in zich heeft. Ze heeft moeite om te vertrouwen op zichzelf. In de opstelling is er weinig verbinding tussen de delen die worden opgesteld. Dit gevoel is bij haar erg bekend. Ik ben niet nodig. Ik doe er niet toe. “Wat beteken je nu? Wat doe je nu? Je bent raar. Het is gek wat je doet” zijn uitspraken die ze van anderen heeft gehoord en waar ze zelf in is gaan geloven. Het valt haar moeilijk om dit patroon om te draaien. Nadat er een nieuwe representant is opgesteld voor het woord “mezelf” verandert de bedrukte sfeer in de opstelling ten goede. In de naam en de kleur van de kleding van de representant herkent ze haar oma, die altijd in haar is blijven geloven en met wie ze het goed kon vinden. Oma brengt vrolijkheid in de opstelling en dit zorgt ervoor dat alle delen met elkaar in verbinding komen. Het vertrouwen in zichzelf en de vrolijkheid vormen een mooie combi en die mag ze gaan uitdragen. Als volwassene hoeft ze geen verantwoording af te leggen aan anderen en mag ze haar eigen leven gaan leven. Wat anderen er ook van denken. De representant van het woord “mezelf” spoort haar aan om meer Joy (als onderdeel van haar naam) in haar leven te brengen. Deze laatste opmerking voelt als een bezegeling.

“Ik ben geaard, kwetsbaar en wil (ge)zien worden.”
Vanaf het allereerste moment na haar geboorte heeft ze zich schrap gezet, in de startblokken om weg te kunnen, op haar hoede zijn. Haar hele leven heeft ze gehoord, dat ze een jongen had moeten zijn. Ze weet weinig te vertellen over haar eerste 2 jaren. Ze benoemt een gebeurtenis op 5 jarige leeftijd, waarna ze zich heeft afgesloten. Wat haar wel is bijgebleven, is het gevoel van er niet mogen zijn. Ze snapt niets van het aardse leven en wil liever hierboven zijn, dan op aarde. De natuur is mooi, maar de mensen.….. In de opstelling staan de opgestelde delen onwennig en afwachtend naar elkaar toe. De representant voor het woord “kwetsbaar” voelt zich niet gewenst, weggevaagd. Ze wil niet geboren worden, wil hier niet zijn en voelt veel verdriet. De vraagsteller ziet haar leven aan zich voorbij glijden. Ze is nooit gezien door anderen. Voor de andere delen voelt het alsof ze zichzelf al heeft doodverklaard. Ze voelen geen verbinding met elkaar. De representant voor het woordje “ik” zegt dat ze in een theater zit op de eerste rij. Er is sprake van horen, zien en zwijgen. De vraagsteller breekt en komt in beweging door de representant van “zien” te omarmen. In het veld zien we het deel voor “geaard” de handen op de schouders van het deel voor “kwetsbaar” leggen als ondersteuning. Voor de vraagsteller is dit een reden om een stap richting “kwetsbaar” te zetten en dit deel van haar aan te kijken. Ze zegt hierbij dat het niet van haar is. Ze heeft veel gedragen voor haar (voor)ouders, waardoor ze zichzelf niet kon zien. Hier mag ze afstand van gaan nemen, want ze hoeft niets in te lossen. Ze is helemaal oké zoals ze is en mag gaan leven en zichzelf helemaal gaan zien. “Ik ga leven, ik kan het zelf, het zit allemaal in me.”

Het was een hele klus om een verslag te schrijven over de tweede opstelling. Dit vanwege de zeer luidruchtige doorkomst van de vrachtwagens die meededen aan de truckersdag. Ik hoop dat ik de belangrijkste zaken heb vermeld.

“Ik wil meer liefdevolle rust en ontspanning.”
Ze heeft moeite om rustmomenten in te plannen in de week dat de kinderen bij haar zijn. Is ze de week daarna alleen, dan lukt het wel. Ze ontmoet in haar opstelling een representant die weg wil, onrustig is en het liefst naar buiten zou gaan. Dit kindsdeel zegt 5-7 jaar te zijn. Wanneer aan haar gevraagd wordt of ze dit kan plaatsen, benoemt ze twee mogelijkheden, waaronder de scheiding van haar ouders. Tijdens haar verhaal komen de emoties naar boven. Het kindsdeel zegt dat er getouwtrek was tussen de ouders en daar zou de onrust in haar vandaan komen. Door de onstabiele situatie thuis was ze vanaf die tijd heel alert. Wanneer de representant voor het woord “liefdevolle” in de opstelling komt en haar een blik van liefde geeft, raakt ze hierdoor ontroert. Ze is veel aandacht en liefde tekort gekomen en voelt zich nu pas gezien. Het 7 jarig kindsdeel is opgewonden en nieuwsgierig en vindt alles spannend. De vraagsteller zegt alles vanaf een afstand te bekijken. Hierop voelt de representant van “liefdevolle” zich verdrietig en zegt de liefde van de ouders te missen. De vraagsteller mag dit nu aan zichzelf gaan geven. Tegen de kindsdelen: “Onze ouders konden ons geen liefde geven. Wij wel voor elkaar.” Vanuit haar onderbewuste heeft ze die behoefte geprojecteerd op haar kinderen om alles goed te doen wat ze zelf is tekort gekomen. Ze krijgt nog een tip mee. Wanneer je je opgejaagd voelt in de weken dat de kinderen bij jou zijn, mag je aan dat kleine meisje denken, dat het zo moeilijk had.

De eerstvolgende opstellingenmiddag is op zaterdag 8 juni.
Er zijn nog 2 plaatsen beschikbaar voor het aanvragen van een eigen opstelling.

2024.03.15
 

"Tweelingmanifestatie"

Eén op de 10 mensen is na de conceptie onderdeel van een tweeling, maar die tweelinghelft sterft regelmatig in een vroeg stadium in de baarmoeder. Vaak zonder dat dit door de moeder wordt opgemerkt. Andere benamingen voor tweelingmanifestatie zijn alleengeboren tweelinghelft of vanishing twin.

De tijd in de baarmoeder kunnen we ons niet bewust herinneren, maar op zielsniveau is er dan al veel gaande. Uitgaande van reïncarnatie maakt een ziel zich op voor een nieuw leven en in het geval van een tweeling doen twee zielen dat samen. Op het moment dat één van beiden overlijdt, is dat voor de ander een grote shock. In plaats van met zijn tweeën word je alleen geboren. De dood van de andere embryo maak je van dichtbij mee. Jij leeft door, iedereen is blij, behalve jij.

Een alleengeboren tweeling is zich hiervan niet bewust, maar kan tijdens zijn of haar leven te maken krijgen met thema’s als eenzaamheid, angst, moeite met verbinding, schuldgevoelens. Hij voelt zich vaak alleen, ook in grote en prettige gezelschappen. Klachten en angsten in hun latere leven hebben vaak te maken met het vroege verlies van hun broer of zus in de baarmoeder. Alleengeboren tweelingen hebben vaak moeite met loslaten en afscheid nemen en zijn bang om verlaten te worden. Lichamelijke klachten hangen vaak samen met angst en nervositeit. Paniekaanvallen, nagelbijten en spijsverteringsstoornissen hebben hier hun oorsprong.

Mentale kenmerken:

• Je doet vaak verschillende dingen tegelijk.
• Je bent perfectionistisch en vraagt van jezelf het uiterste.
• Je bent impulsief en start veel op, maar je kunt moeilijk zaken afmaken.
• Je bent hoogsensitief en snel overprikkeld.

Emotionele kenmerken:

• Je bent altijd op zoek naar iets: de ideale partner, werkkring, maar je vindt nergens voldoening in.
• Er zit een sterke innerlijke onrust in jou.
• Je hebt het gevoel dat je niet voluit leeft en dat er meer in zit.
• Je hebt een sterk verantwoordelijkheidsgevoel.
• In relaties kun je erg opgaan in de ander of hou je onbewust afstand.
• Je leeft vanuit een onbewust schuldgevoel: ik ben het niet waard.
• Je kunt moeilijk verbinden en bent bang om afgewezen te worden.
• Je hebt moeite met keuzes maken.

Fysieke kenmerken:

• Je hebt mogelijk twee verschillende kleuren ogen.
• Je hebt een chronisch vitamine B12-tekort.
• Je hebt last van scoliose.
• Je voelt je futloos en je hebt weinig energie.

Voor een alleengeboren tweelinghelft is acceptatie en bewustwording belangrijk. Wanneer je weet waar jouw onzekerheden zijn ontstaan, ben je al op de goede weg. Opstellingen zijn een mooie manier om hiernaar te kijken.

Wil je er meer over weten, dan kan ik je een tweetal boeken aanraden:
“Ik wou dat ik twee hondjes was” van Aranka Reeuwijk.
“Het drama in de moederschoot” van het echtpaar Austermann.

2024.02.24

"Opstellingenmiddag februari"

Nog even een klein verslag van de opstellingenmiddag van afgelopen zaterdag. Ik kon er zelf niet bij zijn vanwege ziekte, maar ik heb van verschillende mensen gehoord dat het een prachtige middag is geweest met vele waardevolle en liefdevolle momenten. Ik had ook niet anders verwacht, want onze groep is heel hecht en de kennis onder de deelnemers breidt zich maar uit. Dank aan iedereen.

“Ik wil graag mijn talenten en bijdrage voelen.”
Een gevoel van eenzaamheid overvalt hem regelmatig en het kost hem moeite om ergens echt voor te gaan. In een opstelling wil hij hiernaar gaan kijken. Via de representanten krijgt hij de bevestiging dat er tijdens de zwangerschap van zijn moeder sprake was van een verloren tweelinghelft. Een deel van hem is meegegaan, toen deze is gestorven. Hij kwam dus met achterstand op de wereld met alle gevoelens van verdriet, gemis, verwarring en eenzaamheid. Om te overleven heeft hij zijn gevoel weggeschoven en afgesloten. Hij is zich gaan aanpassen aan de ander en heeft daarbij geen eigen vrije wil kunnen ontwikkelen. Zijn wil was een maatschappelijke wil. Dit heeft zijn leven gevormd. Zijn eigenheid mag nu naar boven komen. In de opstelling maakt hij kennis met die delen, maar er is ook ruimte om de boosheid te voelen.

“Ik wil meer verbinding voelen met mijn kinderen.”
Als kind van een narcistische vader heeft zij van kleins af aan geleerd om zichzelf aan te passen en klein te maken. Haar eigenheid heeft ze nooit kunnen ontwikkelen. In haar volwassen leven heeft dit patroon zich voortgezet. Vanuit kracht is ze dit destructieve patroon aan het aankijken en omgooien en vandaag komt ze voor een opstelling. Met de benodigde voorzichtigheid maakt ze kennis met de vele afgesplitste delen. Het komt nu vooral neer op het doorvoelen van alles. In het veld staan de delen: ik wil verbinding voelen. Van een onzeker persoon zien de deelnemers haar veranderen. Ze hoeft zich niet langer te verstoppen en mag zich groter gaan maken. Uitspraak van een deelnemer: “Van een bang vogeltje zag je haar veranderen in een feniks.” 😊

“Ik wil mijn eigenheid, mijn bestemming en de saboteur opstellen.”
Zijn leven kenmerkt zich door zwaarte, mede door het oorlogsverleden van zijn vader, dat hem blijft achtervolgen. Hij wil in een opstelling weer een stap zetten in het verwerken hiervan en inzicht krijgen in het verloop van zijn leven. De representant van de saboteur zegt geen deel te zijn van hem, maar één te zijn met hem in het oorlogstrauma. Vanuit het veld wordt geopperd om vader op te stellen. Vader vindt alles ingewikkeld en zegt dat zijn zoon een vijand is van zichzelf. Vader zegt ook tegen zijn zoon dat hij van hem houdt. Hier is hij blij mee, maar het is ook onbekend voor hem. Hun relatie was altijd moeizaam en er was veel verzet naar vader toe. Nu er meer verbinding tussen vader en zoon komt, verliest de verstrikking met vader zijn betekenis en kan vader zich terugtrekken. De saboteur als jongere zelf is geen vijand meer. Ze hebben samen in de hel gezeten, maar nu mogen zij vader loslaten en de oplossing in zichzelf gaan zoeken. Vader kan na deze uitspraak de ruimte verlaten.

2024.02.22

"Gevloerd"

2023.12.09

"Verloren zielsdelen herstellen"

Iedere morgen ga je met tegenzin weer naar je werk. 
Je doet je huishoudelijke klussen en zorgt voor je kinderen.
Het leven voelt als een sleur. 
Je hebt vele plannen in je hoofd maar komt er niet toe om ze uit te voeren. 
Je leven kabbelt voort, maar je haalt er niet veel plezier uit. 
Je mist iets, maar wat?

Was dit het leven wat voor jou bedoeld was?
Hoe zit het dan met jouw zielsmissie?
Met welke opdracht ben je naar de aarde gekomen?
Iets weerhoudt jou om dat leven te leiden dat was voorbestemd.

Mag ik eens met je meekijken?

In de Opstellingen van de Ziel ga je de Vier Kamers in jezelf doorlopen met behulp van vloerankers. Deze manier van opstellen is een combinatie van de Sjamanistische Healingmethode, de Soul Retrieval, en de trauma theorie van Ruppert.

• De Kamer van de Wonden
• De Kamer van de Zielscontracten
• De Kamer van de Genade
• De Schatkamer 

Je gaat op zoek naar de oorsprong van jouw verwonding. Je krijgt inzicht in de beloftes die je met je ziel hebt gemaakt ten tijde van de verwonding. Je gaat een ongeschonden zielsdeel terug vinden dat weer aangenomen mag worden. Je gaat een genezend geschenk of symbool vinden dat jou herinnert aan jouw zielsopdracht.

Met behulp van deze inzichten ben je weer een stukje verder om naar je roeping te luisteren en je passie terug te vinden.

2023.10.28

"Vrouwen en bestaansrecht." 

We leven in een wereld waarin vooral de vrouwen op zoek zijn naar zichzelf. Ze willen zich losmaken van alle beperkende patronen en overtuigingen die ze met zich meedragen door de generaties heen. Aanpassen, volgzaam zijn, vooral niet opvallen en jezelf wegcijferen, zijn maar een aantal opgelegde structuren waaraan je je vooral als vrouw moest houden. Dit patroon zit er in gebakken en zorgt voor veel ongemak in je leven. Al die deelpersoonlijkheden die je moest afsplitsen om je staande te houden in je gezin van herkomst, op school, in je werk, in de samenleving, zoals maskers, muren, afleidingsmanoeuvres e.d., hebben er voor gezorgd dat je je eigen identiteit nooit hebt kunnen ontwikkelen. Je hebt nooit geleerd om te mogen zijn wie je bent. Je hebt nooit geleerd om in je eigen kracht te staan en te geloven in die kracht.

In de drie opstellingen van vandaag kwam dit thema naar boven bij alle vraagstellers. Zij brachten een “verlangen” in, een zielswens. De verlangens werden verschillend van elkaar geformuleerd, maar omvatten allemaal hetzelfde thema: “Ik wil mezelf zijn.” De grote zoektocht naar de echte IK. Niet de aangepaste IK die zichzelf al jaren heeft verstopt, maar de echte IK. De vrouw die haar energetische koorden en ketens mag gaan afwerpen en zich vrij mag gaan maken om te gaan ontdekken wat ze werkelijk wil in dit leven. Ze wil vrij zijn. Ze wil haar bestaansrecht opeisen.

“Ik wil mijn volledig potentieel benutten.”
M. heeft al veel bereikt in het leven qua werk en aanzien, maar toch heeft ze het gevoel dat er meer in zit. Tegen deze beperkingen in zichzelf loopt ze regelmatig aan. In de opstelling komt ze in aanraking met delen van zichzelf die onderling weinig tot geen contact met elkaar hebben. Ze lopen van elkaar weg en zijn afgeleid door andere zaken in de ruimte. M. wil de confrontatie niet aangaan met deze delen en verliest het contact, waarop de representant van het deel potentieel wegloopt uit het veld. Dit doet M. denken aan haar moeder, die doortastend is en altijd klaar staat voor iedereen vanuit een tomeloze energie.
De opsteller laat een representant opstellen voor de moeder van M. Wanneer moeder in het veld komt, zien we M. kleiner worden en zich achter moeder verschuilen. Overal volgt zij haar. Moeder vergelijkt het volgen van haar dochter met een electriciteitsdraad die is afgedopt. De kracht kan niet stromen. De opsteller vraagt of er iets gebeurd is in haar kindertijd? M. meldt dat zij geen herinneringen heeft voor haar achtste jaar. Terloops benoemt ze haar slaapproblemen. Als er gevraagd wordt naar de reden hiervan komt er een onrust naar boven bij de aanwezige deelpersoonlijkheden. Het woord “geheim” valt. De opsteller benoemt nog dat mensen vaak niet durven te gaan slapen, omdat ze bang zijn voor wat er dan gaat gebeuren en ze hierover de controle verliezen. Deze woorden maken dat M. razendsnel de regie over de opstelling terugneemt en contact gaat maken met haar overlevingsdelen.
Hierna volgen een aantal momenten van uitproberen wat van M. is en wat ze heeft overgenomen van anderen. Bepaalde deelpersoonlijkheden worden opgesplitst in die van haarzelf en die van haar moeder. Hierdoor kan M. haar eigen delen meer aankijken. Er komt rust in de opstelling. De representant voor moeder geeft aan dat er een versmelting is met moeder waardoor zij niet goed kan groeien. Daarvoor mag M. leren om meer contact te maken vanuit haar hart.

Note: Wanneer vraagstellers bepaalde richtingen ontwijken en niet durven kijken naar gebeurtenissen en de bijbehorende angst of pijn weten we dat daar iets verborgen ligt wat nog aangekeken mag worden. In de Ruppert methode krijgt de vraagsteller datgene aangereikt wat hij op dat moment aankan. Iedere stap die gezet wordt, is even waardevol en nodig. Vanuit een gevoel van veiligheid en vertrouwen is de mens in staat om naar binnen te gaan en stap voor stap zijn trauma’s en pijnpunten aan te kijken. Die weg is voor iedereen anders.

“Ik wil graag mezelf weer durven zijn.”
Van jongs af aan probeert S. haar omgeving te pleasen. Haar gevoeligheid mocht er niet zijn. Dit heeft gezorgd voor een blokkade bij haar. De representant van het woord “durven” volgt S. letterlijk en wil dat zij gezien wordt door S. Het deel “durven” is doodsbang, maar wel bereid om ervoor te gaan. S. herkent deze angst, haar hele leven is dat wat er speelt. Ze is bang om te falen, maar ook bang om succes te hebben. Ze doet haar best om perfect te zijn. Haar vader was erg gevoelig en kon niet bij zijn gevoel komen. Vader zag overal gevaar in. S. ervaart het contact met het deel “durven” als rustgevend, nu ze bepaalde dingen heeft uitgesproken.
Er komt een nieuwe representant voor het woord “mezelf” in het veld. S. vindt dit deel heel vervelend en beklemmend. “Mezelf” gebruikt een aantal metaforen om duidelijk te maken er allemaal in S. zit: licht en donker, zwart en wit. Op de zwart/witgeblokte vloer in de ruimte laat hij visueel zien wat er gebeurt. Wanneer S. kiest voor de witte blok zijn er vele zwarte en zware blokken om haar heen. Dat maakt het moeilijk kiezen voor S. Zij kijkt vanuit belemmering en weet niet goed welke keuze ze moet maken, wanneer er veel zwart om haar heen is. “Mezelf” geeft aan dat het voor hem niet moeilijk is om nu een stap voorwaarts te zetten, maar hij wil die stappen graag breder in gaan zetten, zodat er iets voorgoed verandert. S. begrijpt dat ze een verbinding mag gaan maken met zichzelf vanuit haar hart. Het donkere in haar leven doet haar denken aan de feedback die ze terugkreeg op de momenten waarop ze zichzelf was. Het was niet zo, ze moest niet zo zeuren… Daardoor is ze bij zichzelf weggegaan.
De opsteller doet een interventie en vraagt S. na te denken over het opstellen van het woord “ik” uit de zin. Deze representant voelt zich aangetrokken tot een klein puntje wit op de grond en hij vertelt dat kleine puntje is al wat er is. Daar is het gebrek aan zelfvertrouwen ontstaan. Kinderen spiegelen zich aan de ouders en als dat er niet is, worden de begrippen van veiligheid en vertrouwen niet doorgegeven. Dan ben je afhankelijk van de liefde van anderen, waardoor pleasen gaat ontstaan. De opgestelde delen adviseren S. om het donkere in haar te onderzoeken en van daaruit meer in het licht te stappen.

“Ik wil mezelf goed en belangrijk genoeg vinden.”
De representant voor het woord “belangrijk” geeft aan dat D. haar eigen plek mag gaan innemen en op zoek mag gaan naar haar eigen identiteit. Al snel volgt de representant voor het woord “mezelf.” Beide delen staan ver uit elkaar, bang voor het leven, eng. “Mezelf” voelt een beladenheid en zwaarte en ze heeft pijn in haar zij. Ze voelt zich zichtbaar ongemakkelijk en staat alsof ze bevroren is. Vanuit de beleving van D. staat er een dikke glazen muur tussen haarzelf en het deel “mezelf.” De representant van het woord “belangrijk” voelt een bepaalde woede in D. Dit klinkt heel bekend voor D. Zij houdt haar woede in en slikt die weg. Ze werkt keihard en zet zichzelf helemaal in voor haar omgeving. Ze loopt altijd op haar tenen. “Belangrijk” zoekt toenadering tot D. en zint op een plan om de dikke, glazen muur te breken.
Vanuit de kring met representanten wordt gevraagd of iemand zijn handen op de schouders van D. mag leggen, als ondersteuning. Dit gebaar is voor D. zeer welkom en zij stemt toe om hem toe te laten in de opstelling. Zijn handen voelen veilig aan en zijn steun doet veel goed. D. wordt door de opsteller gevraagd om haar boosheid te delen met haar opgestelde delen. Zij vertelt dat het nooit goed was, dat ze niet blij mocht zijn met zichzelf. Er komt veel verdriet naar boven en dat maakt, dat de representant van “mezelf” loskomt uit haar bevroren toestand en zegt zich gezien te voelen. Door de toenadering verliest de glazen muur zijn functie en hij lost op tussen de overlevingsdelen.

2023.09.03

"In deze turbulente tijd komt alle diep weggestopte pijn van onze (voor)ouders naar boven."

De eerste opstellingenmiddag na de zomervakantie is weer achter de rug. Met heftige thema’s die aan elkaar linken. De pijn en de angst van de generaties voor ons, die niet gedeeld kon worden en voor het leven werd weggestopt en verzwegen. De oorlog, de jappenkampen, de angst voor het leven, de zelfmoorden, bestaansrecht, tweelingmanifestatie. Een overgenomen pijn voor de (klein)kinderen die er nu mee te dealen hebben. Voor iedereen die met de opstellingentheorie werkt, is dit een bekend gegeven. Ik kom het op dit moment veelvuldig tegen in mijn praktijk. De onbegrepen angst bij jonge mensen die niet te verklaren is, maar zijn oorsprong heeft in de generaties voor hem of haar.

Bij traumaopstellingen formuleert de aanvrager een zin met een verlangen, een hartenwens, een zielswens. Voor ieder woord uit die zin wordt een representant opgesteld, die zijn inzichten deelt met de aanvrager. Achter dat woord zit een lading van iets of iemand.

In de opstelling starten we met het verlangen van de eerste vraagsteller: “Ik wil me weer fit, gezond en energiek voelen.” We maken kennis met een jonge vrouw die haar vader heeft verloren aan zelfmoord, toen zij 13 jaar oud was. Ze zegt geen boosheid of onbegrip meer te voelen voor zijn daad. Toch zien we gaandeweg de opstelling verschillende gewonde (kinds)delen verschijnen, die verstrikt zijn met de pijn van vader. Ze willen het gesprek met vader aangaan en hun pijn uitspreken. Het kost de vraagsteller heel veel moeite om zich hiermee bezig te houden. Er ontstaat een dynamiek van aantrekken en afstoten. De kindsdelen willen contact met vader, de vraagsteller wil de opstelling liever afsluiten. Uiteindelijk lukt het de gewonde delen wel om hun pijn neer te leggen bij vader. “Jij hebt mij het leven gegeven, maar ook weer ontnomen. Hoe kon je?” vraagt de representant die staat voor het woordje “gezond”. Het verdriet, de schaamte en de machteloosheid van vader is duidelijk zichtbaar. De onrust van de vraagsteller blijft zichtbaar. Ze wil verder met haar leven en zegt zich wel te redden. Kindsdeel: “Er is een deel in jou dat het vertikt om naar de pijn te gaan.”

Thema van de tweede opstelling: “Ik wil graag in contact komen met de diabetes in mijzelf.” Een ziekte die is ontstaan kort nadat haar moeder is gestorven. In de opstelling komt de vraagsteller via deze zin in contact met haar overleden moeder. De diepe pijn van moeder, die in haar jeugd 4 jaar in een concentratiekamp heeft gezeten, komt naar boven. Moeder heeft nooit willen/kunnen praten over de mensonterende periode uit haar leven. Dochter heeft die pijn altijd gevoeld en gezien in haar ogen. Zij is gaan zorgen voor moeder en heeft zich verstrikt met de pijn van moeder, maar ze spreekt uit die niet meer te kunnen dragen. Het is teveel, het is niet van haar. Dochter spreekt haar liefde uit naar haar moeder. Moeder mag verder gaan naar het Licht. In de opstelling komt ook haar vader naar voren. Hij is emotioneel ernstig beschadigd door zijn vader, die verslaafd was aan de drank. Dochter bedankt hem voor zijn liefde en vader trekt zich terug uit het veld.Hierna komt de dochter meer in contact met zichzelf, maar zij heeft nog wat stappen te zetten. Samen met de representant voor het woord “mijzelf” gaat zij de confrontatie aan om meer te gaan leven volgens haar eigen diepste zelf. Zij heeft geen toestemming nodig van anderen. Zij mag gaan ontdekken wie ze in werkelijkheid is. Het juk van haar overgenomen lasten afgooien. Vrij zijn. Aan het eind van de opstelling is er nog een confrontatie met de kampwacht van moeder en kan zij haar boosheid, verdriet en pijn uitspreken. We sluiten af met de zin: “Het is voorbij. Je mag nu in je eigen kracht gaan staan.”

Het thema van de laatste kandidaat: “Ik wil graag mijn levensenergie vrij en helend laten stromen.” Zij komt uit een gezin met trauma’s op het seksuele vlak, incest van beide kanten. Dit heeft een grote stempel gedrukt op haar eigen leven. Muziek is dans, dans is seks, volgens haar opa. Haar representant voor “levensenergie” stroomt niet en wordt buiten het veld geplaatst, zo ver als mogelijk uit haar buurt. Enerzijds uitdagend en ontwapenend, anderzijds voelt zij een systemische onderdrukking en zelfkastijding. Ze heeft geen vrije “ïk”. Zij volgt de wil van vooral de vader. Haar eigen “ik” voelt zich als een zak zand. Ze is niet verbonden met “levensenergie”, omdat ze de dingen wil controleren uit angst om zelf rare dingen te gaan doen. De representant voor “vrij” voelt zich allesbehalve vrij. De opsteller vraagt haar om contact te maken met “ik” en in gesprek te gaan met elkaar over hetgeen er in haar jeugd gebeurd is. De vraagsteller vertelt over de overheersing van vader, alles was zondig, godsdienstwaanzin van de moeder, ik ben in zonde verwekt. Ze heeft een tweelingbroer en ze zijn een maand te vroeg geboren, waarna moeder met de zoon al snel naar huis mocht en zij 4 weken lang alleen in de couveuse moest blijven, met alle trauma’s door de behandelingen. Ze is gaan geloven dat ze geen bestaansrecht heeft, er niet toe doet, een toneelspeler is, plaatsvervangend boete moet doen, nooit goed genoeg is. Het constante gekrakeel in haar hoofd maakt haar onrustig, alsmede de overgenomen lasten van de generaties voor haar. Het is veel wat ze op haar schouders heeft genomen. De opsteller adviseert haar om voor vandaag de twee gezonde delen (vrij en energiek) mee te nemen. Ze mag als kind inhalen wat ze niet heeft gehad aan liefde en geborgenheid. Als volwassene mag ze nog dingen leren, die toen geblokkeerd zijn.

2023.08.12

“Dankbaar dat ik deze energie weer mag doorgeven.”

Vandaag was de laatste van de vier Reiki inwijdingen deze zomervakantie. Vrouwen met veel talent die kennis mochten maken met deze zuivere methode van energieverspreiding. Wat een dankbare taak. Ik sta iedere keer weer opnieuw versteld van de manier waarop ze het oppikken. De natuurlijke, naar binnen gerichte houding die ze aannemen bij het geven van een behandeling, waarmee ze nog maar kort daarvoor kennis hebben gemaakt. Zo mooi en zo zuiver wordt er tegenwoordig vanuit het gevoel gewerkt. Adembenemend om te zien en tegelijkertijd ben ik dankbaar dat ik daarvan getuige mag zijn. Het geeft hoop voor een toekomst waarin we meer en meer contact mogen maken met alles wat binnen ons leeft. Een toekomst vanuit liefde voor elkaar en in verbinding met onszelf.

De inwijdingen verlopen tegenwoordig ook veel sneller. Er komen minder vragen van de deelnemers en vergeleken met jaren terug is de kennismakingstijd met Reiki veel korter tot wel 2 uur per inwijding. Dat zet me ook aan het denken. Door het jaar heen zijn er weinig aanvragen voor een Reiki inwijding. Wanneer ik in de zomervakantie de prijs laat zakken met ongeveer 20% komt er een stormloop aan gegadigden en moet ik mijn eigen belastbaarheid bewaken, want je trekt er toch een hele dag voor uit. Met alle verplichtingen daarnaast is dat best veel. Misschien is het verstandiger om de prijs definitief te verlagen tot het niveau van nu en het zodoende uit te smeren over een heel jaar.

Het doorgeven van alle kennis doe ik met veel plezier. Ik mag een jongere generatie klaarstomen om het geven van zuivere energie te continueren wanneer ik er niet meer ben. Vanaf mijn wolkje zal ik later met een glimlach op mijn gezicht toekijken en ongelofelijk trots zijn. De wereld heeft de veiligheid en zachtheid van Reiki zo hard nodig.

2023.07.15

“Vastzitten in allerlei afhankelijke patronen.”

Officieel heet dit codependentie, maar dat vind ik zelf zo’n beladen woord. Ik noem het liever afhankelijkheid. Je kunt afhankelijk zijn van de ouder, de partner, je werk en zo meer. Daar ligt de oorsprong, daar is het patroon ontstaan. Veelal omdat je opgroeit bij ouders die zelf niet emotioneel bereikbaar zijn vanwege hun eigen trauma’s. Niet bewust, maar onbewust.

Wanneer je onveilig gehecht bent, ga je aanpassingsgedrag vertonen. Alles om maar gezien te worden door je ouders. Je gaat je anders gedragen, omdat je denkt dat je zelf schuldig bent aan het feit dat papa/mama je niet ziet. Je denkt, dat je bijv. niet lief of aardig genoeg geweest bent. Daarom ga je nog meer je best doen. Je gaat op je tenen lopen, jezelf klein maken. Een deel van jou mag er niet zijn. Dit patroon is een tweede natuur geworden, ook wanneer je volwassen bent. Je weet niet beter. We noemen dit overlevingsgedrag. Dit overlevingsgedrag put je uiteindelijk helemaal uit.

Het bekendste voorbeeld voor velen is de pleaser, de innerlijke criticus, de denker, de perfectionist, de workaholic en super(wo)man. In mijn eigen leven heb ik kennisgemaakt met de hierboven genoemde dominante delen. Ik weet dus wat een moeite het kan kosten voor een afhankelijk persoon om zich hiervan los te maken. Daarbij ga ik nog geregeld over mijn grenzen, maar ik ben me er in ieder geval beter van bewust.

Aan de hand van verschillende praktijkvoorbeelden ga ik hier wat dieper op in om bepaalde patronen van codependentie wat duidelijker te maken. Gewoon wat bij mij naar boven komt.

Hij is opgegroeid bij hardwerkende ouders met een eigen zaak. Vader in de servicedienst, moeder in de winkel. De kinderen werden geacht om zichzelf te vermaken en vooral geen aandacht op te eisen. Die tijd was er gewoon niet. Wanneer de zaak gesloten was, ging alle aandacht naar de kinderen uit. Dan was er alle tijd voor het gezinsleven. Dan was er tijd voor elkaar, maar toch heeft het hem gevormd. Op alle andere dagen moest hij stil zijn, gewenst gedrag vertonen, zichzelf bezighouden, geen aandacht vragen. Dit patroon past hem nog steeds in zijn volwassen leven. Hij volgt en past zich aan.

Door de oorlog en de invloed van de kerk op haar moeder is haar jeugd zeer turbulent verlopen. Ze groeide op tot een explosieve puber en kon slecht met haar ouders opschieten. Ze kon flink schoppen tegen alles en iedereen en was een bron van ergernis in het gezin. Haar zus volgde haar ouders met gewenst gedrag en bleef in de luwte, waardoor zij meer en meer alleen kwam te staan. Voor erkenning en waardering moest zij het in haar werk gaan zoeken. Hard werken, tè hard werken, was hetgeen zij ging doen. Altijd aanstaan voor de ander, bovenmatig presteren, maar ook jezelf groter maken en neerkijken op de ander. Niets kon haar meer stoppen en als workaholic pleegde zij roofbouw op zichzelf. Heel wat jaren ging het goed, totdat er iets knapte in haar. Een andere vorm van afhankelijk zijn. Afhankelijk van je werk zijn om dat akelige gevoel van niet genoeg zijn kwijt te kunnen raken.

“Liever een slechte relatie, dan geen relatie.” Dit is een thema dat ik bij veel vrouwen tegenkom. De altijd aanwezige leegte in henzelf moet opgevuld worden door een ander. Ze zijn een gemakkelijk doelwit voor een narcistische partner, die hen in eerste instantie overlaadt met liefde en aandacht. Precies wat ze zochten en nodig hadden. Op een later tijdstip in de relatie verandert die partner in een veeleisende persoon, die alle aandacht van de vrouw eist en haar meer en meer weg gaat houden bij andere mensen zoals familie en vrienden. Alles onder het mom van zorgzaamheid, want hij heeft het zo goed met haar voor. Zij wordt helemaal gehersenspoeld en ingepalmd. Hij weet haar zo te bespelen, dat ze aan zichzelf gaat twijfelen.

Of ze treft een getrouwde man aan die in is voor een avontuurtje. Hij belooft haar zijn relatie te gaan beëindigen en wil voor een leven met haar gaan. Zij wacht en wacht, maar het doorhakken van de knoop om zijn huidige relatie te beëindigen, wordt steeds weer uitgesteld. Vanuit een tekort aan zelfliefde accepteert ze dit alles en blijft over haar grenzen gaan. Grenzen die ze eigenlijk niet kent, want ze heeft nooit geleerd om van zichzelf te houden.

Je kunt financieel afhankelijk zijn en niet de kracht hebben om voor je eigen inkomen te zorgen. Zo zit je helemaal verstrikt in het web van afhankelijkheid en is het nog moeilijker om je los te maken uit een destructieve relatie. 

Na het overlijden van moeder is ze helemaal van de kaart. Niets kan haar leven nog opfleuren. Ze was van jongs af aan heel erg hecht met moeder. Moeder had het zwaar vanwege een afwezige vader in het gezin en zij heeft uit liefde voor haar moeder die plaats voor hem ingevuld. Ze hielp mee in de huishouding en zorgde voor de andere kinderen. Moeder deelt zaken met haar dochter die niet bij een kind thuishoren. Ze raakt vervlochten met de identiteit van haar moeder, een symbiosetrauma. Moeders grenzen zijn haar grenzen, moeders wil is haar wil. Eenmaal volwassen blijft ze die rol vervullen en het lukt haar niet om op een volwassen manier los te komen van moeder. Moeder is en blijft de belangrijkste spil in haar leven. Na een lang ziekbed van moeder, waarin ze op alle mogelijke manier klaar stond om haar te helpen, overlijdt moeder. De leegte die moeder nalaat, opent de zoektocht naar wie zij nu zelf uiteindelijk is. Ze heeft zelf geen idee.

Zorgen voor, altijd klaarstaan voor een ander, jezelf wegcijferen, jezelf niet belangrijk genoeg vinden, jezelf niet de aandacht waard vinden, jezelf onmisbaar maken. We doen het vaak zelf vanuit een patroon van ondergeschiktheid. Zo zijn we opgevoed door onze moeders, die in hun tijd niets anders hoorden van hun moeders. De man stond op een voetstuk en was belangrijker dan de vrouw. Ook de kerk had hier een groot aandeel in. Totale gehoorzaamheid aan de man werd er gepredikt. Ik kan me nog herinneren, dat ik in 1975 met mijn eerste echtgenoot bij de pastoor moest komen voordat we gingen trouwen en daar te horen kreeg, dat de vrouw ondergeschikt was aan de man en aan zijn wensen moest tegemoetkomen. Ook op seksueel gebied. Totale waanzin. Over hersenspoelen gesproken. Moeders dragen dit patroon weer over aan hun dochters en zo gaat het maar door. Een leven van pleasen en zorgen voor. Alleen maar geven en moeite hebben met ontvangen, want je vindt jezelf niet de moeite waard. Een aardig woord…. o help… een compliment… o help… een onverwacht geschenk… o help… ik ben dat toch niet waard… Ik ken het, ik was zelf zo. Nu loop ik een stapje mee als ervaringsdeskundige en mijn motto is: “Als ik het kan, kun jij het ook.” De hoogste tijd om jezelf op de voorgrond te plaatsen en te mogen zijn wie je bent.

Mijn kijk op de Katholieke Kerk is de laatste jaren aardig bijgesteld door alle verhalen van mijn cliënten. Er is aardig huisgehouden door het grondpersoneel. Onder het mom van geheimhouding, want anders….. is er veel gebeurd wat het daglicht niet kan verdragen en ik zie de gevolgen bij de kinderen van die moeders. Mede daardoor heb ik me losgemaakt van de kerk, omdat die toch al niet meer bij me paste. Wat een ruimte heeft dat mij gebracht.

Wanneer je je bewust bent van dit patroon van afhankelijkheid is het tijd om dingen te gaan veranderen. Het kost moeite om een patroon van vele jaren om te buigen en het zal zeker niet gemakkelijk gaan. Stap voor stap mag je de regie over je eigen leven terug gaan nemen. Om te gaan ontdekken wie je nu werkelijk bent. Om meer en meer vanuit je Gezonde Deel te leven. Om minder stress en spierspanningen te ervaren. Om meer innerlijke rust te vinden.

“Om meer grip terug te krijgen op jouw leven.”

2023.05.20

"Kindpijn die je belemmert om voluit je leven te leven."

Een mooie groep mensen bij elkaar op de laatste opstellingenmiddag van dit seizoen. Bekende gezichten en veel nieuwe gezichten. Maar altijd weer die verbinding en dienstbaarheid naar elkaar toe. Zo bijzonder om dit proces steeds weer te mogen meemaken, om je veilig genoeg te kunnen voelen en je pijn te kunnen delen.

In de zoektocht naar wie hij echt is, gaat hij regelmatig bijna over het randje. De persoon die dan naar boven komt, is de persoon die hij altijd heeft weggedrukt. De boosheid, de woede van zoveel jaren laat zich niet meer wegdrukken en het uiten van deze emoties neemt een explosief karakter aan. Hij wil hier naar kijken in een opstelling in de hoop de persoon van voorheen, de persoon die hij kent, weer terug te vinden. Met hulp van de representanten maakt hij contact met zijn hart en buikgebied. Dit zijn delen die hij sinds zijn jeugd heeft afgesloten om te kunnen overleven. Nu mag de eigen energie gaan stromen, zijn gezonde deel, en vindt er een helingsproces plaats. De warmte stroomt door zijn lijf en hij wordt rustiger.

Ze is op zoek naar meer plezier in haar leven. Het valt haar moeilijk om een zinvolle draai aan haar leven te geven nu de kinderen groter worden en er meer tijd vrijkomt om te doen wat ze graag zou willen doen. Ze heeft geen idee in welke richting dat ze het zou moeten gaan zoeken. Ze hoopt dat een opstelling haar op weg kan helpen. Via de representant worden haar bepaalde inzichten aangereikt die haar sinds haar jeugd belemmeren om voluit te leven. Haar ouders gingen scheiden toen ze 3 jaar was. Vanuit liefde heeft ze zichzelf onzichtbaar gemaakt om haar ouders niet tot last te zijn en nog meer verdriet te doen. Ze heeft weinig tot geen herinneringen aan haar jeugd. Ze heeft sowieso geen herinneringen aan ouders die haar vertelden, dat ze van haar hielden. Alle pijn en emoties heeft ze diep weggestopt. Ze heeft het gevoel in een harnas te zitten. Een aangepast kind zijn, is haar leven. Maar ook is ze bang om niet gezien te worden. Ze heeft zichzelf helemaal stilgezet in groei en het is te begrijpen dat ze niet weet hoe ze plezier moet brengen in haar leven. Ondeugend zijn en buiten de lijntjes kleuren zijn haar onbekend. Mededogen met het kleine 3-jarige kindje in haar is belangrijk, evenals innerlijk kindwerk. Via de representanten mag ze in contact komen met de afgesplitste delen.

Als dochter van een narcistische moeder is haar jeugd moeizaam verlopen. Haar zelfbeeld heeft behoorlijke deuken opgelopen. Het aantrekken en afstoten van moeder heeft zijn sporen nagelaten. Haar wens is om zich geliefd en verbonden te voelen. De representanten nemen blokkades waar bij het zonnevlechtchakra en het keelchakra. In de opstelling wordt de verstrikking met moeder duidelijk zichtbaar. Er wordt een representant opgesteld voor de moeder. Moeder en dochter zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Ze kunnen niet met en niet zonder elkaar. Met hulp van de representanten wordt uitgesproken naar moeder, dat ze (de vraagsteller) niet verantwoordelijk is voor het geluk van de moeder. Bärbel (onze opsteller) legt uit dat narcistische mensen leven op de energie van anderen. De vraagsteller moet zich hiervan losmaken door voor zichzelf te kiezen. Moeder kan dat niet zelf. De dochter mag/moet zichzelf op een liefdevolle manier gaan losmaken van moeder. Om dit kracht bij te zetten, geeft de opsteller de dochter en haar representanten de opdracht om moeder letterlijk de rug toe te keren en contact met elkaar te maken. Ze vormen een team dat zacht en vanuit kracht liefdevolle grenzen gaat aangeven naar moeder toe. Moeder maakt hierna in de opstelling letterlijk ruimte voor haar dochter door een stap achteruit te zetten.

Weer drie mooie opstellingen vanuit vroegkinderlijk trauma wat blijft doorwerken in het leven van volwassen personen. Ik ben enorm trots op de mensen die dit patroon willen gaan omdraaien.

2023.04.15

“Coaching.”

Coaching is een belangrijk onderdeel in de hechtingstrajecten. De lijntjes zijn kort en wanneer nodig is er telefonisch contact of contact via Whatsapp. Even delen hoe het met je gaat, even je onzekerheden uitspreken. Voorzichtig leren om je gevoelens te uiten, kwetsbaar te mogen zijn.

Momenteel heb ik een aantal cliënten met PTSS. Ze hebben te maken met angsten, extreme spierspanningen, herbelevingen, uitputting, dissociaties, wanhoop, vergeetachtigheid, slapeloosheid. Vooral tijdens de lange nachten komen er veel triggers naar boven. Dan is het fijn om even van je af te kunnen praten of appen. Die persoonlijke aandacht vul ik eventueel aan met het toesturen van eigen meditaties op mijn YouTube kanaal en visualisatie oefeningen. Sinds afgelopen week ben ik de zelfhypnose gaan toevoegen. Alle beetjes helpen om de dag op een positieve manier af te sluiten, zodat je in alle rust aan de nacht kunt beginnen.

Als ervaringsdeskundige op het gebied van PTSS kan ik mijn cliënten lezen en invoelen. Niets is mij onbekend. Dat geldt natuurlijk ook voor de valkuilen en de afleidingstactieken. Je bent voor mij een open boek.

Jezelf weer terugvinden na deze diagnose is een lang traject, maar zeer zeker niet onmogelijk. Als ik terugkijk op de persoon die ik 15 jaar geleden was en de persoon van nu is er een wereld van verschil. Mijn leven heeft zoveel meer inhoud gekregen, maar ik ben me er wel van bewust, dat ik mijn activiteiten moet doseren. Doe ik dat niet, dat krijg ik vanzelf een kettingreactie van mijn lichaam in de vorm van extreme spierspanningen. Of het nou om leuke of minder leuke dingen gaat, spanning is spanning. Dat is iets waarmee ik rekening moet blijven houden voor de rest van mijn leven. Gelukkig staat het caravanseizoen weer voor de deur. De ultieme ontspanning voor ons allebei. 😊

2023.03.18

“Een nieuwe opstellingenmiddag met bekende thema's."

2023.02.27 

“Je eigen plek innemen kan een levenslange worsteling zijn.”

Voor velen van ons geen enkel probleem, maar er is een grote groep mensen voor wie dat niet zo gemakkelijk is. Mensen die zich aanpassen aan de ander en onder de radar blijven om vooral niet op te vallen. Zij hoeven geen plek in de openbaarheid, maar prefereren een plek in de luwte. Ze staan altijd klaar voor een ander en vragen zelf maar weinig aandacht. Gericht op de ander en betrouwbaar. Dat is hoe ze overkomen naar de buitenwereld.

“Van kleins af aan heeft hij zich klein en onzichtbaar gemaakt. De gereserveerdheid zit vast in zijn lijf. Een spontane beweging zit er niet in. Hij is opgegroeid bij getraumatiseerde ouders, die hem hebben gekneed tot het kind dat hij is geworden: volgzaam en onzichtbaar. Alle eigenheid werd hem afgenomen. Zo is hij het kind geworden, dat zijn ouders konden hanteren zonder al teveel extra problemen. Hij heeft al heel vroeg aangenomen, dat hij zijn ouders niet nóg meer mocht belasten in hun zware leven. Dat hijzelf minder belangrijk was en zich koest moest houden om niemand tot last te zijn.

Dit patroon volgt hij tot op de dag van vandaag nog steeds. In relaties en werksituaties vraagt hij maar weinig om aandacht, hij volgt. Onderhuids is de opgekropte boosheid die in hem zit met tijden voelbaar. Een boosheid die er mag zijn, want het beknotte kind in hem speelt regelmatig op. Niet met woorden, maar met zwijgen en uit de weg gaan. Een strategie die hem vanaf zijn vroege jeugd heeft geholpen om zich staande te houden. Maar ook een strategie die hem de nodige problemen heeft opgeleverd. Boosheid die niet geuit mag worden, gaat ondergronds en komt bij triggers naar de oppervlakte. Natuurlijk vaak op het verkeerde moment. De vele verschillende banen in loondienst waren het gevolg hiervan. Werd het te heet onder zijn voeten dan verkaste hij weer. De schuld lag altijd bij de werkgever en niet bij hem.

Bevriezen en vluchten als overlevingsstrategie zijn moeilijk om te draaien. Het glipt door je vingers en je gaat het niet aan. Je zoekt de schuld bij de ander. Totaal blind voor je eigen aandeel van het ontstane patroon. Het gewonde innerlijke kind blijft hangen en reageert vanuit pijnvermijding. Het voelt zich aangevallen en kan met zijn onvolgroeide hersenen geen volwassen verbindingen leggen. Als volwassen man kan hij terugvallen in het gedrag dat hij in zijn jeugd nodig had; wegkijken, zwijgen, vastzitten, vermijding, onzichtbaar zijn.

We gaan het samen aan met tafelopstellingen, opstellingen met representanten, coachen en hypnose naar het innerlijk kind. Het plaatje wordt zichtbaar, het waarom is duidelijk. Soms zet hij stappen, soms valt hij terug. Hij kan zich heerlijk wentelen in de rol van het beknotte kind. De slachtofferrol is zo gemakkelijk en bekend voor hem. Hij kan er moeilijk afscheid van nemen. Zo gauw hij wat meer los kan komen van die slachtofferrol kan hij stappen zetten. Oefenen in een veilige omgeving en aandacht schenken aan het gewonde kind in hem is nodig. Een lang proces om een ommekeer te gaan maken, maar niet onmogelijk.

2023-02-05

“We worden geboren als originelen. Hoe komt het toch dat we sterven als kopieën?” 
Edward Young.

Deze spreuk uit de Happinez scheurkalender van 4 februari raakte me. We worden geboren als blank en puur wezen. Tijdens ons leven raken we delen van onszelf kwijt, want het leven is niet alleen een kabbelend beekje. Sommige stormen raken ons diep en zorgen ervoor dat we onszelf moeten afsplitsen van de pijn, eenzaamheid en verdriet om door te kunnen met ons leven. We worden een aangepaste versie van onszelf.

Tijdens de opstellingenmiddag van 4 februari willen verschillende mensen aan zichzelf gaan werken om die puurheid te gaan herontdekken. Altijd weer een spannend moment om je kwetsbaarheid te laten zien aan wildvreemde mensen, maar ook altijd weer een moment van verbinding met elkaar.

Deze middag is anders dan de vorige opstellingenmiddag. Die laatste keer hadden we een groep mensen, die nog nooit een opstelling had bijgewoond. Deze keer was het een grote groep mensen waarvan zeker de helft een opleiding had gevolgd in familieopstellingen. Het was fijn om te zien, dat zij zich open konden stellen voor deze andere manier van opstellen. Een methode die voorzichtig en behoedzaam is, net wat de cliënt op dat moment kan dragen.

De thema’s van vandaag waren: een tekort aan zelfvertrouwen, uitsluiting, overgenomen oorlogstrauma’s en problemen met de identiteit.

Ze heeft haar hele leven al problemen met haar zelfbeeld. Ze is het gewend om zichzelf en haar eigen behoeften naar de achtergrond te verplaatsen en anderen belangrijker te vinden. Please-gedrag is haar niet vreemd en ze staat altijd voor iedereen klaar. In de opstelling komt ze in contact met haar kleinere versie in de peuterleeftijd. Ze is destijds een dag en nacht in het ziekenhuis opgenomen geweest voor het knippen van haar amandelen. Voor een volwassene is dit een onbelangrijk gebeuren, maar voor het onvolgroeide brein is dit een ingrijpende gebeurtenis. Als peuter heeft ze dit als een straf ervaren en een deel van zichzelf af moeten splitsen. Altijd lief zijn, altijd behulpzaam zijn, dat is wat ze met haar kinderlijke brein heeft gedacht. Als ik maar gewenst gedrag vertoon, word ik niet meer achtergelaten. De eerste stap wordt gezet als de volwassen persoon die ze nu is met het aankijken en doorvoelen van wat er gebeurd is. Een klein puzzelstukje is weer op z’n plaats gelegd.

Er is een grote leegte ontstaan, nadat haar ouders geen contact meer met haar willen hebben. Ze gebruikt zelf het woord uitsluiting hiervoor. Ze zoekt een uitweg voor zichzelf om de pijn die haar verscheurt los te laten. Gaandeweg komt in de opstelling het verlangen naar boven om de ouders op te stellen. Ze kiest als eerste voor haar vader. Vader is blij en emotioneel om haar te zien en verzekert haar, dat deze situatie niets met haar als dochter te maken heeft. Vader zegt dat er het een en ander moet worden opgelost tussen de ouders zelf. Dochter geniet van de omhelzing met vader en laat haar tranen lopen. Op eigen verzoek wil ze hier de opstelling beëindigen. Een klein zaadje van onvoorwaardelijke liefde is geplant.

Hij is al heel wat jaren op zoek naar antwoorden omtrent zijn afkomst en het aandeel van zijn vader als militair tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland en Indonesië. De vraag wie nu werkelijk zijn biologische vader is, blijft hem bezig houden. Tijdens de heftige opstelling komen de verstrikkingen met zijn vader en moeder naar boven, alsmede de overgenomen lasten. Via de representanten komen er verschillende dingen naar de oppervlakte, die hem doen besluiten om stappen te gaan zetten naar meer duidelijkheid over zijn afkomst.

Oorlogstrauma’s en oorlogsmisdaden blijven heftige thema’s. Het feit dat onze opsteller Bärbel van Duitse afkomst is, maakt het er niet gemakkelijker op, maar ze slaat zich er wonderwel doorheen. Petje af voor deze sterke vrouw.

Wat is het fijn om na afloop te horen van onze Vlaamse gasten, dat ze zo geraakt zijn door de methode van Franz Ruppert. Ze willen dit zelf ook gaan leren van Bärbel en gaan een opleiding faciliteren in de buurt van Hasselt in België. Dus lieve mensen: Heb je zelf de wens om je te gaan verdiepen in de trauma-opstellingen? Zo gauw er iets meer bekend is, deel ik het op mijn pagina.

2023-02-01

"Autonomie versus Schijnautonomie"

Autonomie: onafhankelijk zijn, zelfstandig te werk gaan en eigen keuzes maken.
Schijnautonomie: afhankelijkheid vanuit behoefte, ergens bij willen horen, geen vrije wil hebben.

In mijn werk heb ik vaak te maken met mensen die al vanaf hun vroege jeugd in een overlevingsstrategie zijn beland. Vanuit hun kinderlijke brein zijn ze aanpassingsgedrag gaan vertonen om gezien te worden, om lief gevonden te worden. Dit hardnekkige patroon zet zich voort in de volwassenheid en put je uiteindelijk helemaal uit. Want wie ben je nou in hemelsnaam zelf zonder alle lagen van aanpassing naar alles en iedereen toe? Wie is dat pure kind dat zo diep zit weggestopt en zo moe wordt van alle prikkels om hem of haar heen?

“K. is een vrouw van mijn eigen leeftijd. Ze is opgegroeid in een groot, katholiek gezin. Vader zorgde voor het inkomen en was de hele dag van huis. Moeder was de spil van het gezin. Door het zwaar beladen verleden van moeder lag er een grote druk op het gezin. Moeder hield haar kinderen met argusogen in het zicht. Niets mocht er gebeuren zonder haar toestemming. Van enige spontaniteit was geen sprake. Alles verliep in een strak stramien. Moeder deed dit vanuit liefde voor haar kinderen, want haar grootste angst was, dat haar kinderen hetzelfde zou overkomen, als wat zij had meegemaakt in haar leven. K. groeide op als een beknot en afhankelijk kind. Zij was veel alleen en heeft nooit geleerd om haar eigen keuzes te maken. Haar wil was de wil van haar moeder. Ze komt bij mij voor een Traject om zichzelf los te maken van dit patroon. Ik zie haar meer en meer opbloeien op haar ontdekkingstocht. De afhankelijke vrouw maakt plaats voor een vrouw, die met vallen en opstaan haar eigen plek inneemt.”

“Liever een slechte relatie, dan geen relatie.” Dit is een veel gehoorde uitspraak van cliënten die gebukt gaan onder het afhankelijk zijn van een ander voor het vinden van hun eigen geluk. Ze blijven hangen in een destructieve relatie, want alleen achterblijven, is nog veel enger. Wanneer het dan toch tot een echtscheiding komt, ontstaat er een nog diepere leegte en eenzaamheid. Al die jaren heb je je identiteit gehaald uit het verbonden zijn met je partner. De persoon aan wie je je al zo lang hebt vastgehouden, valt ook nog weg en al je onzekerheden komen naar de oppervlakte.

Een nieuw leven opbouwen valt niet mee. Het gevaar bestaat dat je in eenzelfde behoeftige relatie terecht komt met een nieuwe partner, in de volle overtuiging dat deze relatie anders zal zijn, omdat dit de persoon is waarop je altijd hebt gewacht. Waar je aan voorbijgaat, is jouw eigen gemis. Je bent en blijft dezelfde persoon met alle onverwerkte trauma’s. De persoon die altijd op zoek is naar de liefde van een ander. De persoon die nog wat te doen heeft om die liefde in zichzelf te vinden. Vanuit een vrije wil je eigen grenzen kunnen stellen, is best wel eng.

AUTONOMIE: 
In verbinding willen zijn met de ander - zelfstandig zijn en daarnaar handelen – vertrouwen hebben in je eigen oordeel – je eigen behoeften bevredigen – eigen beslissingen nemen – jezelf voorop stellen – verantwoordelijkheid nemen over je eigen leven – niet van je eigen waarden en identiteit afwijken – je eigen doelen nastreven – de ander om hulp vragen, wanneer dat nodig is – kwetsbaar durven zijn.

Eerst vanuit je eigen autonomie contact maken met je eigen behoeften, gevoelens en van daaruit de verbinding met de ander maken.

SCHIJNAUTONOMIE: 
Angst voor verbinding – onafhankelijk willen zijn - rollen spelen om het de ander naar de zin te maken – pleasen – moeite hebben met keuzes maken - in het contact meer met onze aandacht bij de ander dan bij onszelf (reddersrol) – veel behoefte aan ruimte en vrijheid – jezelf nooit helemaal laten zien – basaal wantrouwen – sterk en krachtig willen overkomen – niet kwetsbaar durven zijn.

We trekken ons terug en sluiten ons hart om teleurstelling en pijn te voorkomen. We lijken onafhankelijk, maar daaronder schuilt een diepe leegte of eenzaamheid. 

2023.01.08

“Schaduwwerk.”

Wat is dat toch: schaduwwerk? Je hoort het tegenwoordig overal. Een meer gangbare vertaling is zelfreflectie of zelfonderzoek. Kijken naar jezelf, kijken naar alle onverwerkte gebeurtenissen.

In deze tijd komt er veel naar boven, ook bij mij. Onverwerkte zaken die plotsklaps naar boven komen en je weer voor korte tijd kunnen vloeren. Heel vermoeiend en onverwacht. Je dacht dat je er allang klaar mee was, maar blijkbaar zat er nog een restje dat aangekeken mag worden. 

We zijn het zo gewend om bepaalde zaken te negeren, weg te stoppen, om een masker op te zetten. Zo hoeven we niet geconfronteerd te worden met de pijn die vaak heel diep in ons is weggestopt. We gedragen onszelf vaak anders dan we ons voelen. We laten onszelf niet echt zien aan de ander, maar gebruiken te pas en te onpas het veilige masker. Zo komt niemand in aanraking met de persoon die we in werkelijkheid zijn. De aangepaste persoon in ons is altijd aan het woord. Een overlevingsmechanisme dat we in het leven hebben geroepen om te overleven. Vaak om liefde, erkenning en waardering te krijgen. Een ondoordringbare buitenkant, maar daarbinnen ligt de pijn en onrust van hoe we ons voelen te smeulen. De pijn, de trauma’s en onrust die we hebben opgedaan op onze tocht door het leven. De onverwerkte gebeurtenissen die onder de oppervlakte aanwezig zijn en bij iedere trigger naar boven komen. Een heel vermoeiend leven, want je loopt altijd op je tenen en doet constant je best.

Wanneer je eenmaal kunt gaan inzien, wat dit hardnekkige mechanisme met je doet, kun je het gaan omdraaien. In plaats van de pijn verstoppen en negeren (een energievretende aanpak zoals je al vele jaren gewend bent), mag je naar de pijn toe gaan. Heel ongemakkelijk, maar noodzakelijk om een verandering in het patroon aan te brengen.

Een mooie manier om naar de pijn en trauma’s toe te gaan, is met behulp van tafelopstellingen. Dan ga je aan de gang met alle emotionele aspecten afzonderlijk. Alle boosheid/woede, verdriet, weggestopte pijn enz. Voor iedere emotie maak je gebruik van een poppetje, kegeltje of ander voorwerp. Alles wat zich op de tafel (het veld) ontvouwt, is niet meer te ontkennen en wordt aangekeken en doorvoeld.

Er is kracht voor nodig om je kwetsbaarheid toe te laten, maar o zo noodzakelijk om te groeien. Weg van de aangepaste persoon die je altijd was. Om op zoek te gaan naar de persoon die je echt bent.

2022.12.11

“De opstellingenmiddag van gisteren was wel heel bijzonder.”

Mensen die nog niet bekend waren met de trauma opstellingen methode van Franz Ruppert. Een groep met 6 verschillende nationaliteiten en het ging super. Helemaal blanco en puur gingen zij erin.

Vooraf heeft onze opsteller ruim de tijd genomen om het een en ander uit te leggen over de achtergrond van deze traumatheorie. Over de drie delen die we allemaal in ons hebben: het traumadeel, het overlevingsdeel en het gezonde deel. Hoe die delen zijn ontstaan door de ingrijpende gebeurtenissen die menigeen met zich meedraagt. Dat we gaan werken met een hartsverlangen. Wat wil je voor jezelf bereiken? Dat verlangen wordt verwerkt in een zin van maximaal 7 woorden en start met het woord IK. Voor elk woord wordt daarna een representant opgesteld en met die representant ga je in gesprek (of enkel alleen voelen).

Waar we in het verleden vaak 3 woorden of meer moesten opstellen om tot meer inzicht te komen, lukte dat nu in de 3 opstellingen met 1 of 2 woorden. Deze aanvragers van een eigen opstelling overtroffen zichzelf met invoelen. Zo puur, zo eerlijk konden ze naar hun ver weggestopte pijn kijken. Een pijn die regelmatig sterk resoneerde met de andere mensen aan de rand van het veld. Want zoals we inmiddels weten, zitten er vaak mensen met dezelfde thema’s bij elkaar in de groep. Dat maakt de verbondenheid onder elkaar zo intens. Mensen steunen elkaar en vangen elkaar op.

Wat waren de thema’s deze keer?

• Overgeërfde trauma’s van de ouders.
• Niet gewenst zijn en geen zelfliefde kunnen ervaren.
• Onveilige thuissituatie en jezelf afsluiten om maar geen pijn te hoeven ervaren.

Allemaal vroegkinderlijk trauma, dat heel diep zit. Dat ervoor heeft gezorgd, dat je een deel van jezelf moest gaan afsplitsen om te overleven. Dat je een deel van jezelf bent gaan afsluiten. In het ergste geval ben je je hart gaan afsluiten. Je bent een masker gaan dragen. Wellicht vrolijk naar de buitenwereld, maar van binnen zit de pijn diep weggestopt. Die diep weggestopte pijn komt bij bepaalde triggers naar boven. Dan reageren we als het kleine kind met boosheid en woede, die er vroeger niet mocht zijn.

Altijd leven vanuit je overlevingsdeel is doodvermoeiend. Het is een rol die je speelt. Je doet je anders voor dan de persoon die je in werkelijkheid bent. Dat is gemakkelijk gezegd, want vaak weet je niet eens wie je echt bent. Je vertoont aangepast gedrag.

In de opstelling mag je naar die diep weggestopte pijn gaan kijken. Alles mag en moet er zijn. Dat deel in jou dat zoveel pijn heeft gekend in zijn leven mag erkenning krijgen. Het is een deel van jou, het hoort bij jou. Het ontkennen ervan heeft jou belemmerd om voluit in het leven te staan.

Ik ben meer dan dankbaar dat onze gasten de moed en de kracht hebben gehad om die pijn aan te kijken. Het heeft veel zakdoekjes gekost, in het veld en aan de rand bij de andere representanten. De pijn mocht er zijn en mocht uitgesproken worden. Pas dan komt er ruimte om de persoon te vinden die je werkelijk bent. Je pure zelf, waarmee je kennis mag gaan maken. Dit is wat we noemen innerlijk kindwerk of schaduwwerk.

Gisteren hebben jullie de eerste stap gezet op weg naar meer heling. Ik ben mega trots op jullie.

2022.10.02

"Sabotage van binnenuit.”

Tijd genoeg om uit te slapen, maar mijn hoofd maakt overuren vanwege de opstellingenmiddag van gisteren. Dan maar even wat op papier zetten.

Drie kandidaten, op zoek naar antwoorden. We zijn diep gegaan en niet altijd zoals we het graag gezien hadden. Wat er wel was: sabotage van binnenuit.

De zichtbare verstrikking met voorouders. Het volgen van oma die een onbereikbare liefde had. Hetzelfde patroon dat jij in jouw leven hebt meegenomen, een bindingstrauma. Hetzelfde patroon dat jij koestert, want anders zou je oma afvallen en dat wil je niet. Ik was “vrij” in deze opstelling, maar ik was beslist niet vrij. De sabotage kwam van binnenuit, uit liefde voor jouw oma. “Als zij niet gelukkig is, mag ik dat ook niet zijn.” Hiervan loskomen is een heel proces.

Intimiteit willen toelaten, maar o zo gehecht zijn aan de blokkade die dat tegenhoudt. Uit veiligheid om jezelf maar niet te hoeven openen.

Vrij en autonoom willen zijn, maar nog steeds de opgelegde wil van moeder volgen op de achtergrond. Het kwartje is gevallen.

Niet alles verliep vlekkeloos. In de eerste opstelling zijn we te lang doorgegaan. Maar ook wij zijn mensen die op zoek zijn naar een opening. Een opening om verder te kunnen in het leven. De hardnekkige patronen zijn in ieder geval goed zichtbaar geworden en dat is heel fijn.

Een opstelling is niet maakbaar. Het is altijd maar afwachten hoe het zich gaat ontwikkelen.

Na afloop heb ik nog even gesproken met representanten, die uitspraken, dat zij meer feeling hadden met de richting van Hellinger en dat er zaken zijn blijven liggen. Dat snap ik. Ik had hetzelfde na mijn eerste ontmoeting met de methode van Ruppert. De begeleider is op de achtergrond aanwezig en laat de vraagsteller naar binnengaan en voelen. Ingrijpen met allerlei mogelijkheden is niet gewenst. De persoon mag gaan voelen.

Kort gezegd: bij Hellinger kijk je naar het familiesysteem, bij Ruppert kijk je naar wat het trauma met jou heeft gedaan. Veel meer voelen dus en dat is wat het voor veel mensen zo moeilijk maakt. We zijn niet gewend om naar binnen te keren. We sluiten onszelf liever af van alles en iedereen. Dat naar binnengaan is heel ongemakkelijk, maar noodzakelijk voor een kleine opening.

En hoe graag we onze problemen ook sneller op willen lossen, het is een proces van kleine stapjes. Wij, als begeleiders, zijn na zoveel jaren nog steeds in ontwikkeling. Het leven is een puzzel en ieder puzzelstukje is nodig om tot meer heelheid te komen.